به راهت بینم و از بیخودی بر رهگذر غلتم

به هر جا پانهی، از شوق پابوست به سر غلتم

به هر پهلو که می افتم به پهلوی سگت شب ها

نمی خواهم کز آن پهلو، به پهلوی دگر غلتم

بدان در وقت بسمل از تو می خواهم چنان زخمی

که عمری نیم بسمل باشم و بر خاک درغلتم

به امیدی که روزی بر سرم آید سگ کویت

در آن کو هر شبی تا روز در خون جگر غلتم

چنان زار و ضعیفم در هوای سرو بالایی

که همچون خار و خاشاک از دم باد سحر غلتم

نمی خواهم که از بزم وصال او روم بیرون

کرم کن، ساقیا، جامی که آن جا بی خبر غلتم

هلالی چون مرا در کوی آن مه ناتوان بینی

بگیر از دستم و بگذار تا بار دگر غلتم